Storytime: “Mijn partner heeft een ballonnenfetisj”

 

De bekentenis in de auto…

Ik weet nog precies wanneer hij het me vertelde. We reden samen naar huis, het was een vrijdagavond. We kwamen terug van een date-night waarbij we lekker uit eten waren geweest. Het was een romantische en gezellige avond, maar onderweg terug was hij was stiller dan normaal. Niet afstandelijk, maar ergens anders met zijn hoofd. Na een paar keer half te beginnen en stoppen, keek hij strak op de weg en zei:
“Ik wil iets met je delen. Iets… waarvan ik bang ben dat je het raar vindt.”

Mijn hart sloeg één tel over. Je verwacht dan van alles. Overspel. Een verzwegen kind. Of erger: hij is het afval vergeten buiten te zetten… 😉

“Ik heb een fetisj,” zei hij toen. “Een die ik nog nooit met iemand heb gedeeld.”
Ik keek hem aan, hij keek serieus terug, handen aan het stuur. Toen zei hij het: “Ik heb een ballonnenfetisj.”

Eerst lachen, dan luisteren

Ik lachte. Onbedoeld. Niet hard, niet gemeen, maar zo’n reflex-lach die eruit floept voordat je het kunt tegenhouden. “Ballonnen? Zoals… verjaardagsballonnen?”

“Ja,” zei hij. “Maar niet voor een feestje.”

En toen viel het stil. Geen pijnlijke stilte, maar wel eentje waarin ik besefte dat dit geen grap was. Hij keek me aan, onzeker. Ik voelde hoe alles in mij twijfelde tussen ongemak en… nieuwsgierigheid.

Dus ik vroeg wat hij er precies mee bedoelde.

Hij vertelde het rustig. Dat het hem opwond om te zien hoe ballonnen werden opgeblazen. Het piepende geluid van het latex, de spanning vlak voor het knappen, de vormen, het gevoel in zijn handen. Soms stelde hij zich voor dat iemand er langzaam op ging zitten. Of dat het net niet knapte, of juist wel.

Ik luisterde. Vond ik het vreemd? Ja. Maar ook fascinerend, hoe iets onschuldigs zo’n lading kon krijgen.

Het eerste experiment

Ik zei dat ik het niet helemaal begreep, maar dat ik er wel iets voor voelde om het voorzichtig te proberen. Alleen als hij het rustig aan deed. Geen knallende gekkigheid. Hij knikte opgelucht, misschien zelfs een beetje ontroerd.

Een paar dagen later lagen er een paar ballonnen op het bed, in allerlei kleuren en maten. Hij pakte er een, blies hem langzaam op en liet me erbij zitten, zonder druk. Eerst voelde ik alleen hoe zacht de ballon onder mijn handen meedeed terwijl ik hem voorzichtig vasthield. Langzaam liet hij me voelen hoe het was om er een beetje op te leunen, bijna spelenderwijs, zodat de ballon zachtjes piepte en bewoog onder mijn gewicht.

Af en toe klemde ik hem licht tussen mijn dijen, weer zonder haast, alsof we samen aan het experimenteren waren. Zijn ogen volgden elke kleine beweging en elke lichte spanning in de ballon leek hem zichtbaar te raken. Het geluid van het latex, het gevoel van iets fragiels onder me en het speelse spel van bewegen maakten het onverwacht intiem.

Ik weet niet wat ik had verwacht, maar het voelde ergens ondeugend, spannend en tegelijkertijd vertrouwd. Het was niet mijn eigen fetisj, dat zeker niet… Maar de manier waarop ik iets kon doen wat hem zo raakte, gaf me een soort controle en een gevoel van verbondenheid. Het was zacht, nieuwsgierig en het opende een nieuwe kant van onze intimiteit.

Van vreemd naar intiem

We doen het nu vaker. Soms bind ik een ballon aan mijn bh-bandje (onder mijn kleding) en laat ik het hem ‘s avonds pas ontdekken. Soms hou ik er eentje tussen mijn dijen terwijl ik hem aankijk en niks zeg. En soms, heel soms, laat ik er eentje expres knappen, puur om te zien hoe hij daarop reageert.

Is het wat ik vroeger had gedroomd? Nee. Maar weet je wat het wel is?

Intiem. Spannend. Echt.

Op naar knallende avonturen…

Ik ben blij dat hij het me durfde te vertellen. Want soms zit de grootste vonk precies daar waar je het nooit had gezocht: tussen lucht en latex, en een liefde die je laat knallen op manieren die je nooit had verwacht.