Storytime: “Onze eerste keer in de parenclub”

 

“Grapje toch?”

Het begon eigenlijk weken voordat we er waren. Mijn vriendin gooide het ineens op tafel: “Wat zou je ervan vinden om naar een parenclub te gaan?” Ik dacht serieus dat ze een grap maakte. Maar toen ik haar aankeek, zag ik die twinkeling in haar ogen. Ze meende het.

Kriebelende gesprekken

De dagen erna hadden we er steeds kleine gesprekjes over. In bed, tijdens het koken, soms gewoon in de auto. Altijd een beetje giechelend. Zij zei dingen als: “Stel je voor dat we gewoon kijken, dat we zien hoe anderen het doen.” Ik sputterde wat tegen: “Ja, maar wat als het heel ongemakkelijk is? Wat als iedereen ons meteen iets wil laten doen?” Zij bleef kalm. “Dan zeggen we nee. Het gaat om ons. Wij bepalen.”

En ergens… begon ik nieuwsgierig te worden. Elke keer dat ze erover begon, voelde ik die mix van spanning en opwinding. Alleen het idee al maakte me kriebelig.

Spanning onderweg…

Toen het eenmaal zover was, in de auto onderweg, waren we opvallend stil. Niet omdat er niks te zeggen viel, maar omdat de spanning bijna tastbaar was. Mijn buik kriebelde, mijn handen waren klam. Zij pakte even mijn hand bij het stoplicht en zei: “We doen dit samen. Alles in ons tempo.” Ik knikte, maar mijn hart sloeg over.

Daar gingen we dan!

Binnen was het meteen minder eng dan ik had verwacht. Geen rare toestanden, maar een vriendelijke ontvangst, een rondleiding, en duidelijke regels: respect, niets moet. We namen een drankje om onze zenuwen weg te drinken. Maar zodra we gingen rondlopen, sloeg die spanning weer toe.

En toen zagen we ze. Een stel achter een halfopen gordijn. Zij zat op zijn schoot, zijn handen gleden over haar lijf, haar jurkje opgeschoven. Ze zoenden alsof ze geen lucht meer kregen. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Eerst dacht ik nog: dit is ongemakkelijk. Maar dat gevoel sloeg heel snel om. Mijn ademhaling versnelde, mijn wangen werden warm. Ik voelde het letterlijk in mijn lijf: dit deed iets met me.

Mijn vriendin boog naar me toe en fluisterde: “Sexy hè…” Het was niet eens een vraag. Het was een constatering. Ze kneep zachtjes in mijn hand en ik wist: dit verandert vanavond alles.

Even helemaal los

We trokken ons terug in een kamer. Gordijn half dicht, een groot bed, gedempt licht. Mijn hart bonsde in mijn keel. En toen ze me kuste: eerst voorzichtig, daarna steeds hongeriger, verdween alle spanning in één klap. Alles voelde intenser. Elke aanraking, elk geluidje, elk stukje huid dat bloot werd. Alsof we door de setting zelf werden aangewakkerd.

We hebben die avond niets met anderen gedaan. Dat hoefde niet. Het was al spannend genoeg om onszelf zo samen te verliezen, met het idee dat er mensen dichtbij waren die ons konden horen of zien.

Het begin van iets moois…

Op de terugweg was het stil, maar geladen. We keken elkaar aan, giechelend, handen die elkaars weg vonden. Alsof het avontuur nog steeds gaande was. En ergens, zonder woorden, wisten we allebei: dit was nog maar het begin.