Blozen met Bente | De naakte waarheid

Er bestaan oneindig veel ongeschreven regels waar je als vrouw zijn aan moet voldoen. Je hoort ten alle tijden slank te zijn (in welk seizoen dan ook; geen excuus voor de wintervetjes, slank zijn zal je!) lichaamsbeharing is absoluut uit den boze en als je ’s avonds op stap gaat, draag je vooral geen hoerensloeren kledij. Ik zou mijn recalcitrante zelf niet zijn als ik hier niet vol tegenin zou gaan. Het wordt tijd om de ‘naakte waarheid’ boven tafel te brengen. Zin in? Ik ook! Laten we ‘bodyshaming’ samen de das om doen!

Vol-slank

In onze huidige samenleving denken veel mensen dat dunne lichamen ‘beter’ en gezonder zijn dan grotere lichamen. Historisch gezien is dat echter niet altijd het geval geweest. Als je denkt aan schilderijen en portretten van voor de jaren 1800, kun je zien dat molligheid werd vereerd. (En nee ik vind mollig geen negatief woord. I love me a curved woman!) Ietwat voller zijn was destijds een teken dat iemand rijk was en toegang had tot voedsel.

Laat ik gelijk even stilstaan bij het volgende; er zijn ook mensen die kunnen eten wat zij willen en er geen grammetje bij krijgen (IK HAAT JULLIE – grapje… doe ik niet, lichtelijk jaloers; zeker). Maar zelfs deze groep van de bevolking kan soms onzeker zijn. Je vraagt je af; waarom? Je taille is om door een ringetje te halen. Ja! En dat kan voor hen ook erg vervelend zijn. Goed dat gezegd te hebben; eenieder heeft zijn of haar redenen om onzeker te zijn.

(On)zekerheid

Een diepe buiging geef ik aan alle vrouwen, die zich goed voelen in hun eigen lichaam, in een maatschappij waarin alles (inclusief ons lichaam) als trend wordt gezien. Bewondering heb ik voor alle vrouwen die hier maling aan hebben en hun lichaam liefhebben, of ze nou een maatje XXS, 5XL of alles daar tussenin hebben.

Toch weet ik zelf ook dat dit niet zomaar uit de lucht komt vallen, en dat de druk van de maatschappij waarin wij leven invloed heeft op je zelfbeeld. Want mijn hemel, wat kan ik onzeker zijn. Met wat goed zittend ondergoed en rechtop lopen bluf ik mijn zelfverzekerdheid de dagen door. Maar wanneer ik thuis kom en mijzelf van alle stofjes ontdoe komt de ‘naakte waarheid’ naar boven. Mijn lijf is imperfect. Niet zoals al die Instagram modellen in bikini poserend bij een schommel in Bali, niet zoals een Victoria Secret Angel en al helemaal niet zoals die perfecte porno poesjes op de Hub.

‘My body is a temple’

“Mijn lichaam is een tempel” – een uitspraak die veel voorkomt. Nou, die van mij is eerder als een graftombe. Het heeft littekens, het heeft een geschiedenis en als er iets is wat ik er niet mee doe dan is het aanbidden. Wat overigens gek is. Want dat vrouwenlichaam van mijn partner inclusief al haar (im)perfecties draag ik op handen en voeten (gekke uitspraak wel, hoe doe je dat in de praktijk eigenlijk? …. Er ontstaat ook een erg gek beeld in mijn hoofd nu). Enfin, wat houd ik van echtheid – wat ben ik gek op rondingen! Maar die van mijzelf? Die kots ik op dagelijkse basis uit.

Hoe is het mogelijk? Aan mijn wederhelft ligt het zeker niet! Ik krijg namelijk zo vaak als het maar kan te horen dat mijn lijf prachtig is, dat ik de “mooiste vrouw op de wereld ben” en dat mijn rondingen een teken zijn van vrouwelijkheid (en de moeder die ik ben).  En heel soms – ja soms, dan geloof ik dat. Dan voel ik mijzelf sexy en ga ik ervoor! Maar dan ineens, lijkt het of er een klein stemmetje in mijn hoofd zegt; “kijk eens naar beneden – ja … dat is niet 1, dat zijn er niet 2 maar dat zijn 3 vetrollen, Bo!” (Vaak gebeurt dit ook nog eens in een lekkere fijne houding; doggy op de bank bijvoorbeeld. Thanks brain!).

De leegte van binnen

Een enkele tijd geleden (lees; in mijn vrijgezellen periode) zocht ik naar mijn ‘waardigheid’ op een plek waar ik deze niet kon vinden. Ik gebruikte allerlei soorten manieren om de onzekerheid/ de leegte te vullen. Dit deed ik voornamelijk om mijzelf af te leiden van de (naakte) waarheid. Dat is dat ik zelf vond (vind overigens nog steeds soms), dat het rolletje extra niet mag en de striae op mijn dijbenen en buik lelijk zijn. Dus zocht ik naar aandacht. Veelal op een verkeerde manier. Complimenten vissen van wildvreemde. Kopen van oneindig veel spullen (die mij tijdelijk wat beter lieten voelen). Maar aan het eind van de dag; leeg. Een tijdelijke bevrediging is geen bevrediging.

Het zit ‘m niet in nieuwe spullen of een volledige make-over. Het zit hem niet in het aantal mensen (die waarschijnlijk zichzelf ook imperfect vinden, wellicht nog wel meer dan onszelf) die mijn naakte-zelf geschikt vindt om te neuken. Waardigheid is iets dat we cultiveren vanuit een diepe plek in het centrum van ons zijn. Het is vooral niet het “ideaalbeeld” willen nastreven want ons de strot wordt doorgedrukt.

Het ideaalbeeld

Bestaat er eigenlijk een ideaalbeeld? We zijn gewend zijn om beelden te zien van wat perfectie is. En we proberen vervolgens onszelf te meten aan deze onrealistische standaarden. Die ons vervolgens laten vergeten dat we al mooi zijn.

Ze heeft een eigen wil; ons lichaam. Het is zo onmetelijk uniek, maar toch vergelijkbaar in de kern. Soms vraag ik me af of de vorm waarin we ons lichaam proberen te duwen, nog minder ruimte creëert voor degenen onder ons die er nooit in passen, niet zouden kunnen – aldus het “ideaalbeeld”.

Tweestrijd

Soms hou ik van mijn heupen. Ik ben trots op hun kracht, het lef dat ze hebben. Ze zijn niet bang om ruimte in te nemen. Ze dwingen ruimte en aandacht af en trotseren alles wat hen in de weg durft te staan. Maar ook heel soms ergeren ze me. Ik raak gefrustreerd door hun onvermogen om zich te conformeren. Soms wil ik gewoon dat ze passen. Passen in spijkerbroeken met maat 38 en in plastic stoelen met dunne armleuningen in een dokterspraktijk.

Soms hou ik zelfs van mijn dijen. Ze zijn warm en zacht; veerkrachtig dus, zou je zeggen. Onhullen elk kledingstuk, persoon of object dat het voorrecht heeft dichtbij te komen. Ze zijn sterk. (Niet in de zin; ze kunnen een meloen pletten – dat dan weer niet) Maar ze hebben mijn lichaam hooggehouden, zelfs als het hoofd laag hing. (Dat is misschien nog wel sterker dan een meloen kapotbreken) Ze beheersen de ruimte en zijn altijd aanwezig, in voor- en tegenspoed.

Maar ook heb ik soms een hekel aan mijn dijen. Ze krijgen ongewenste aandacht (die allesbehalve charmant is) en geven me het gevoel dat het gedurfd is om van ze te houden. Ze vroegen niet om beschamende luide geluiden, “toevallige” aanrakingen en niet-aflatende blikken. (Voor eenieder die zich aangesproken voelt: hou daar eens mee op!) Ze zijn veranderd, gegroeid en gekrompen. Hun kuiltjes en rimpelingen zijn een bewijs van de voorbije jaren en het moederschap. De dagen, maanden en jaren die ze hebben overleefd.

Tijd voor verandering

Inmiddels zijn er al 4 maanden van het nieuwe jaar verstreken, zit ik al een tijdje in mijn fijne relatie en ben ik nog steeds niet daar waar ik wil zijn. Tevreden .. nee, trots op mijn lijf! Zelfverzekerd in naakte-vorm. Het wordt tijd voor verandering. De maand April ontleent zijn naam aan het Latijnse woord ‘Aperire’, wat openen betekent. (En nee, ik ga nu niet als een of andere ‘open-for-business-hoer’ aan de straat staan, hear me out!) Het verwijst naar het seizoen waarin bomen en bloemen tot bloei komen en zich weer openen.

Tijd om dat opgebouwde muurtje te laten vallen. Tijd om te houden van wat ik heb. (En gelukkig is dat veel .. dus; meer om van te houden!). Ik ben het zat. Dus stik in je ‘perfecte’ Instagram plaatjes en het ideaalbeeld wat te zien is op tv. Tijdens het poepen stinkt Chantal Jansen net zo erg. Ik ben er klaar voor!

(Ik) zie mij, (ik) hou van mij

Zoals Marcel de Groot zingt in zijn hitje: “mag ik naar je kijken in het volle licht. In een kamer met een bed en de gordijnen dicht. Mag ik je observeren van dichtbij zonder kleren. En daarna liefdevol masseren, omdat ik van je hou”.

Ja! Ja dat mag! En ik doe de gordijnen zelfs open. Zodat iedereen kan zien dat ik open-bloei en van mijn lichaam ga houden. Wat? Hang een spiegel op! Ik kijk zelfs mee. Ik ben er klaar voor. En eenieder die dit ook is? Ga ervoor! En blozen we een beetje bij deze nieuwe vorm van zelfverzekerdheid? Fuck it! Zelf dat schaamrood staat ons goed!

Ik ben trots op je, trots op ons. We zijn prachtig – precies zoals we zijn! Met meer en met minder.

Liefs, Bo

Geschreven op: 14 april 2023